موسیقی-کلاسیک

موسیقی کلاسیک

موسیقی کلاسیک اصطلاحی کلی برای موسیقی هنریِ اروپا است. این سبک موسیقی از سده‌های میانه در حدود سال ۵۰۰ میلادی شروع شد و ازنظر سبک و تحوّل تاریخی آن به چند دورهکوچک‌تر تقسیم میشود. دوره موسیقی سده‌های میانه (قرون وُسطی) دوره شروع این موسیقی است که با سقوط امپراتوری روم شروع و تا رنسانس در اروپا ادامه می‌یابد. پس از آن دوره موسیقی رنسانس است که شامل سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ م می‌شود. در این دوره موسیقی کلاسیک به‌طور عمده در ایتالیا شکل گرفت و بیشتر قطعات آثار آوازی هستند. میتوان گفت یکی از مهمترین دوره ها در موسیقی کلاسیک، موسیقی دوره باروک است که از سال ۱۶۰۰ تا حدود ۱۷۶۰ میلادی جریان دارد. لغتِ باروک در عالم هنر (نه‌فقط موسیقی) معادل استادانه زینت دادن یا ماهرانه درست کردن به‌کار می‌رود که از مشخصات بارز هنر این سال‌ها بوده‌است.
موسیقی این دوره، همانند سایر هنرهای هم‌عصر خود، بیانگر اشرافیت و قدرت حکومت‌های اروپایی بوده‌است. از معروف‌ترین موسیقی‌دانان این سبک می‌توان باخ و ویوالدی را نام برد.
دوره بعدی دوره کلاسیک است که سال‌های ۱۷۳۰ تا ۱۸۲۰ میلادی را شامل می‌شود. در این دوره، برای اولین بار در موسیقی، این فکر ظهور کرد که موسیقی در حقیقت همانند دیگر هنرها مقصود و هدفی ندارد، بلکه صرفاً به‌خاطر خودش وجود دارد؛ یعنی موسیقی برای خودِ هنر موسیقی موجودیت می‌یابد. پس از دورهٔ کلاسیک با هنر موسیقی برپایهٔ ایدهٔ «هنر به‌خاطر هنر (هنر برای هنر)» برخورده می‌شد. از هنرمندان برجسته این دوره می‌توان از هایدن، موتزارت و بتهوون نام برد.
دوره رمانتیک که در آن ، احساسات نقش بسزایی در موسیقی پیدا می‌کند از سال ۱۸۲۰ تا ۱۹۱۰ میلادی ظهور و گسترش می یابد. موسیقی در این دوره به‌صورت ابزاری در دست آهنگساز مطرح کردن احساسات شخصی اوست. معروف‌ترین آهنگ‌سازان و موسیقی‌دانان این سبک شوپن، لیست و مندلسون هستند.
موسیقی قرن بیستم را دوره مدرنیسم یا نوگرایی موسیقی کلاسیک می‌دانند. آهنگسازان این دوره هرچه بیشتر سعی کردند تا کارهای خود را از سبک‌های گذشته متمایز و از باورها و قانون‌های گذشته عبور کنند.
و در نهایت موسیقی کلاسیک معاصر از سال ۱۹۷۰ م آغاز شده‌است و تاکنون ادامه دارد. آهنگ‌سازان معاصرِ کلاسیک بیشتر به ساختن موسیقی مینیمال و آوانگارد روی آورده‌اند.