کلاس تنبک در اموزشگاه موسیقی شباهنگ توسط استادان دانش آموخته موسیقی برگزار میگردد. دانش آموختگان این دوره ها پس از اتمام دوره در برگزاری کنسرت ها شرکت داده میشوند.

کلاس دف در اموزشگاه موسیقی شباهنگ توسط استادان دانش آموخته موسیقی برگزار میگردد. دانش آموختگان این دوره ها پس از اتمام دوره در برگزاری کنسرت ها شرکت داده میشوند.

انواع کلاسهای پیانو آموزشگاه موسیقی شباهنگ شامل موارد پیانو ایرانی، پیانو غربی و پیانوی کلاسیک زیر نظر استادان دانش آموخته موسیقی در آکادمی موسیقی شباهنگ برگزار میشود. هنر آموختگان پیانو پس از اتمام دوره های خود، به صورت تکی یا دو نفره در کنسرت های پاپ و یا کلاسیک شرکت داده میشوند.

در آموزشگاه شباهنگ سبکهای مختلف گیتار شامل کلاسیک، پاپ، فلامنکو، جز، بلوز، راک و غیره به صورت تخصصی آموزش داده میشود. به علاوه انواع مدلهای گیتار شامل گیتار کلاسیک، گیتار آگوستیک، گیتار الکتریک و گیتار بیس توسط اساتید مجرب و حرفه ای که خود دانش آموخته رشته موسیقی هستند، تدریس میشوند.

استاد تار آکادمی موسیقی شباهنگ، دارای لیسانس موسیقی از دانشگاه تهران است. به علاوه این آموزشگاه توانایی دارد که کلیه سبک های موسیقی برای این ساز را از جمله کتاب هنرستان، کتاب استاد علیزاده، کتاب استاد ساکت و غیره را آموزش دهد.

استاد سه تار آکادمی موسیقی شباهنگ، دارای لیسانس موسیقی از دانشگاه تهران است. به علاوه این آموزشگاه توانایی دارد که کلیه سبک های موسیقی برای این ساز را از جمله کتاب هنرستان، کتاب استاد علیزاده، کتاب استاد ساکت و غیره را آموزش دهد.

استاد ساز سنتور آکادمی موسیقی شباهنگ، دانش آموخته دانشگاه تهران و از اساتید دانشگاه هستند. کلاسهای سنتور به صورت خصوصی و نیز گروه نوازی برگزار میشود.

کلاسهای ویولن در دو سبک ویولن ایرانی (کلاسیک و تلفیق ایرانی و کلاسیک ) در آموزشگاه شباهنگ ارائه میشوند. همچنین سبک های تخصصی تر ویولن نظیر جز و بلوز نیز در آموزشگاه شباهنگ آموزش داده میشود. آموزشگاه موسیقی شباهنگ اساتید دانش آموخته موسیقی را برای برگزاری کلاسهای ویولن به کار گرفته است.

گیتار الکتریک یا گیتار برقی نوعی گیتار است که صدای آن به‌وسیله تقویت‌کننده‌ای الکتریکی تشدید و یا تغییر می‌یابد. استفاده این ساز در موسیقی از دهه ۱۹۳۰ آغاز شد. گیتار الکتریک در سبک‌های مختلفی از جمله راک، متال، بلوز، پاپ، جاز و هیپ هاپ استفاده می‌شود؛ اما در سبک راک، متال و بلوز به عنوان ساز اصلی مورد استفاده قرار می‌گیرد

درامز یا درام (به انگلیسی: Drum) که در زبان فارسی به معنی طبل است، در زبان انگلیسی معادل «Drum Kit» به معنی مجموعه‌ای از طبل‌ها، سنج‌ها و گاهی دیگر سازهای کوبه‌ای است که در کنار هم یک ساز واحد و مستقل را تشکیل می‌دهند.[۱] این ساز معمولاً در موسیقی جاز، راک و پاپ کاربرد دارد و به نوازنده آن درامِر می‌گویند.

دایره، یکی از سازهای کوبه‌ای است. این ساز، شبیه دف است و تفاوت این دو در آن است که دف، معمولاً دارای زنجیرهای کوچکی است که به دیواره چوبین آن نصب شده، همچنین دایره از دف کوچک‌تر است. این خصوصیات صدای این دو را متفاوت می‌کند. دایره غیر از ایران در کشورهایی همچون افغانستان، آذربایجان، ازبکستان، تاجیکستان و نواحی اویغورنشین چین رواج دارد. تست

آموزش سازدهنی در آموزشگاه شباهنگ توسط فارغ التحصیل فوق لیسانس رشته موسیقی از دانشگاه تهران انجام میشود و شامل دو نوع ساز دهنی کروماتیک و دیاتونیک (شاسی دار و بدون شاسی ) میشود. همچنین پس از گذراندن دوره مقدماتی، علاقمندان میتواند در دوره های تخصصی تر جز و بلوز نیز در آموزشگاه شباهنگ شرکت کنند.

استاد نی آکادمی موسیقی شباهنگ، دارای فوق لیسانس موسیقی از دانشگاه تهران است و کتاب آموزشی دکتر کیان نژاد را تدریس میمایند.

فلوت از سازهای بادی چوبی (بی‌زبانه یا بی‌قمیش) است که برخلاف دیگر سازهای این دسته، صدای آن نه از لرزش قمیش، بلکه از نوسان هوای دمیده‌شده بر لبهٔ دهنی (یا تیغهٔ هواییِ) ساز تولید می‌شود. فلوت جزو سازهای بادی چوبی بدون زبانه است. این ساز جزء قدیمی‌ترین سازهای بادی محسوب می‌شود و قدمت برخی از انواع آن، که باستان‌شناسان یافته‌اند، به ۵۰٬۰۰۰ سال پیش می‌رسد. فلوت‌ها در گذشته از جنس چوب ساخته می‌شدند (به همین دلیل در قدیم از آن به عنوان ساز بادی چوبی نام برده می‌شد) ولی امروزه با وجود اینکه این ساز در زمره سازهای بادی چوبی قرار دارد، لیکن ملاک تقسیم‌بندی آن جنس و آلیاژی که در ساخت آن استفاده شده مد نظر نیست، بلکه نحوه تولید صدای آن است.

ساکسوفون (به فرانسوی: saxophone) یکی از سازهای بادی است که یک قمیش دارد. این ساز را آدولف ساکس در دههٔ ۱۸۴۰ اختراع کرد و به نام او «ساکسوفون» نام گرفت. آدولف ساکس زادهٔ شهرستان دینان (به فرانسوی: Dinant) در بلژیک است. ساکسوفون جزو سازهای بادی چوبیِ تک‌زبانه است. ساکسوفون انواعی مانند ساکسوفون سوپرانو، ساکسوفون آلتو و ساکسوفون تنور دارد، که تفاوت آنها در دامنهٔ صداییِ آنهاست. اگرچه این ساز در اصل برای ارکستر و دستهٔ موزیک نظامی تهیه شد، ولی امروزه بیشتر در موسیقی جاز و مردم‌پسند به کار می‌رود.

کلارینت یکی از سازهای بادی قمیشی است که انواع حرفه‌ای‌اش معمولاً از چوب سیاه آفریقایی ساخته می‌شود.[۱] کلارینت انواع زیادی دارد که روی‌هم آنها را «خانواده کلارینت» می‌خوانند. معمولاً منظور از کلارینت نوع سوپرانوی آن است. نوعی کلارینت که توانایی تولید فاصله‌های موسیقی شرقی را دارد به قره‌نی معروف است. برخی از ویژگی‌های کلارینت (قره نی): این ساز جز سازهای انتقالی می‌باشد. نت این ساز را با کلید سل می‌نویسند.

ترومپت (به فرانسوی: trompette) از سازهای بادی برنجی است و که در محدوده سوپرانو زیرترین صدا را در بین سازهای بادی برنجی می‌تواند تولید کند. ترومپت از نظر ظاهر بسیار شبیه به کورنت است. فرق آن با کورنت در لوله آن است که در بیشتر طول خود قطری یکسان دارد. ترومپت در انواع موسیقی‌های امروزی مانند موسیقی کلاسیک، موسیقی جاز، موسیقی پاپ بکار می‌رود.

اُرگ (گرفته شده از کلمه یونانی όργανον ارگانون به معنی ابزار، عضو یا وسیله)[۱] از سازهای بادی است که نت‌های آن بر روی صفحه‌کلید اجرا می‌شود. این ساز از قدیمی‌ترین سازها در فرهنگ اروپائی است و در اجرای موسیقی مذهبی و کلیسائی از دیرباز بکار می‌رفته‌است. در منابع عربی و فارسی قدیم به این ساز ارغنون می‌گفتند. ارگ امروزی دو نوع اصلی دارد: ارگ بادی و ارگ برقی (الکترونیک). ارگ بادی از یک ردیف لوله با اندازه‌های مختلف تشکیل شده‌است که صدا از نوسان هوا در این لوله‌های صوتی تولید می‌شود. در ارگ برقی مدارهای الکترونیک نوسان می‌سازند و بلندگویی صدا را بگوش می‌رساند.

کلاس پرکاشن در اموزشگاه موسیقی شباهنگ توسط استادان دانش آموخته موسیقی برگزار میگردد. دانش آموختگان این دوره ها پس از اتمام دوره در برگزاری کنسرت ها شرکت داده میشوند.

کاخن (به اسپانیایی: Cajón) نوعی ساز کوبه‌ای است. کاخون لغتی اسپانیایی به معنی جعبه، صندوق یا صندوقچه است که به نوعی ساز کوبه‌ای اطلاق می شود. نوازنده کاخون بر روی آن می‌نشیند و با ضربات کف دست و انگشتان که بر روی صفحه جلویی و صفحات کنار و بالای ساز می‌کوبد، صدایی خاص و زنگ‌دار تولید می‌کند.

ساز کنگا (تومبا)تا میزان زیادی ، رایج ترین ساز دستی کاربردی در موسیقی مردمی به شمار می آید . ریشه کنگا از کنگوی آفریقا است ، اما ساز خمره ای شکلی که پیش از این می دیدید در واقع سازی کوبایی که از دل نواهای محلی و بومی بیرون آمده ، کنگاها را میتوان در موسیقی جاز ، راک ، بلوز ، آراندبی ، و ورگا دید .کنگا در واقع در برگیرنده سه ساز است : کوینتو ، سی گاندو یا کنگا و تومبا یا تومبادورا (اگر کنگا چهار تیکه باشد کوچکترین خانواده کنگا "ری کوینتو" نام دارد) . ضمنا به کل این ساز در ایران تومبا میگویند.

فلوت ریکوردر (به انگلیسی: Recorder) نام سازی بادی-چوبی از نوع قمیش دار ساده، از خانودهٔ نی‌انبان و نوعی فلوت است. این ساز در محدوده‌های صوتی سوپرانو، آلتو، تنور و باس در دو اکتاو موجود است. ریکوردر یک ساز مناسب برای آموزش موسیقی به کودکان است.

فلوت به صورت افقی به موازات لب ها توسط دو دست نوازنده گرفته می شود و به وسیله ی دمیدن در سوراخ جانبی آن به صدا در می آید .در قدیم این ساز بدون کلید بود ولی در نیمه ی اول قرن نوزدهم میلادی شخصی به نام تئو بالد بوهم برای فلوت کلید هایی اختراع کرد و تعداد سوراخ های آن را افزایش داد .در حال حاضر به فلوت ، فلوت بوهم یا فلوت کلید دار نیز می گویند . وسعت صوتی این یاز سه اکتاو می باشد .امروزه این ساز بیشتر از نقره و کروم ساخته می شود

آکوردئون یک ساز بادی شستی‌دار با سطح مورب متحرک در دو طرف و بدنه فانوسی است این ساز را نوازنده بین دو دست خود می‌گیرد که در میانهٔ آن، مجاری هوایی قرار دارند که با باز و بسته شدنشان توسط نوازنده صدا تولید می‌شود. در یک سمت صفحه‌کلید کوچکی تعبیه شده‌است که کلیدهای آن وظیفه کنترل ورود هوا به مجاری را دارند و در سمت دیگر جعبه بیس قرار دارد که معمولاً آن نیز دکمه‌های مخصوص خود را دارد

اُرگ (گرفته شده از کلمه یونانی όργανον ارگانون به معنی ابزار، عضو یا وسیله) از سازهای بادی است که نت‌های آن بر روی صفحه‌کلید اجرا می‌شود. این ساز از قدیمی‌ترین سازها در فرهنگ اروپائی است و در اجرای موسیقی مذهبی و کلیسائی از دیرباز بکار می‌رفته‌است. در منابع عربی و فارسی قدیم به این ساز ارغنون می‌گفتند. ارگ امروزی دو نوع اصلی دارد: ارگ بادی و ارگ برقی (الکترونیک). ارگ بادی از یک ردیف لوله با اندازه‌های مختلف تشکیل شده‌است که صدا از نوسان هوا در این لوله‌های صوتی تولید می‌شود. در ارگ برقی مدارهای الکترونیک نوسان می‌سازند و بلندگویی صدا را بگوش می‌رساند

گیتار کلاسیک، در ردهٔ سازهای زهی زخمه‌ای، که خود بخشی از خانوادهٔ سازهای زهی (Chordophone) است، قرار می‌گیرد. گیتار کلاسیک همچون پیانو، به نوازنده امکان اجرای اثرهایی با بافت کنترپوانتیک با ملودی‌های پیچیده و همچنین اثرهایی با بافت هارمونیک با توانایی اجرای چندین نت در یک زمان را می‌دهد. به همین دلیل این ساز، به عنوان سازی تک نواز (soloist)، شناخته شده است. گیتار کلاسیک به شکل استاندارد دارای شش سیم (سه سیم نایلونی برای نت‌های زیر و سه سیم فنری برای نت‌های باس) می‌باشد

گیتار باس (به انگلیسی: Bass Guitar) نوعی ساز زهی است که صدایش به‌وسیلهٔ یک تقویت‌کنندهٔ الکتریکی (آمپلی‌فایِر) تقویت می‌شود. این ساز که برای تولید صداهایی با فرکانس و تُنِ پایین استفاده می‌شود، از نظر ظاهری بسیار شبیه به گیتار الکتریک است، با این تفاوت که بدنهٔ بزرگ‌تری دارد، دسته و میزان‌بندی‌اش بلندتر است، و معمولاً دارای چهار سیم (و گاهی پنج یا شش) است که از نظر تُن، یک اُکتاو پایین‌تر از گیتار الکتریک، در محدودهٔ بیس کوک می‌شود. گیتار بیس، هم می‌تواند دارای پرده‌بندی باشد و هم نباشد، اما در اکثر موسیقی‌های عامه‌پسند، بیس‌های پرده‌بندی‌شده رایج‌اند. علاوه بر این‌ها، گیتار بیس آکوستیک توخالی نیز ساخته شده‌است.

گیتار آکوستیک گیتاری است که وسیله‌ای جز بدنه آن صدای سیم‌ها را تقویت نمی‌کند، صدای سیم‌ها تنها در بدنهٔ چوبی توخالی آن تقویت می‌شود و به گوش می‌رسد. این نوع از گیتار معمولاً شش سیم فلزی دارند که ضخامت آن‌ها از زیرترین سیم تا بم‌ترین سیم به طور معمول بین ۱۳ تا ۵۶ هزارم اینچ می‌باشد. بدنه از اتصال صفحه چوبی پشتی، صفحه چوبی جلویی، و دو قسمت چوبی انحنادار کناری ساخته می‌شود، که صفحهٔ بالایی معمولاً دارای سوراخ یا سوراخ‌های بزرگی است که به واسطه شکل و محل قرار گرفتنشان می‌توانند ویژگی‌های آکوستیکی خاصی به ساز بدهند.

ویولا (یا آلتو یا ویولن آلتو) سازی زهی و آرشه‌ای است از خانواده ویولن. ویولن آلتو همانند ویولن نواخته می‌شود ولی چون در پردهٔ پایین تری می‌نوازد بزرگتر است، زه‌های آن ضخیم ترند و آرشه آن سنگین تر است. ویولا صدای منطقه متوسط سازهای این خانواده را می‌دهد: از ویولن بم‌تر و از ویولن‌سل زیرتر. از نظر شکل ظاهری مثل ویولن ولی کمی بزرگ‌تر است. چهار سیم ویولا مانند ویولن با فاصلهٔ پنجم درست با هم کوک می‌شوند. زیرترین سیم نت لا با بسامد ۴۴۰ هرتز است که به فاصلهٔ ششم بزرگ بالای نت دوی وسط پیانو است.

ویلنسل (به فرانسوی: Violoncelle) یا چلو (به انگلیسی: Cello) سازی زهی و آرشه‌ای از خانواده ویولن است. صدای این ساز در منطقهٔ میانیِ سازهای این خانواده قرار دارد. ویلنسل از ویولن و ویولا (ویلون آلتو)بزرگ‌تر است. در هنگام اجرا، این ساز در بین دو پای نوازنده قرار می‌گیرد و از طرفی دیگر، توسط میله‌ای که در انتهای آن وجود دارد روی زمین استوار می‌شود. این ساز از خانوادهٔ سازهای زهی آرشه‌ای است . استفاده از این ساز در تک‌نوازی‌ها (سلو)، در گروه‌نوازی‌ها، از جمله در ارکسترهای مجلسی و ارکسترهای سمفونیک متداول است.

قانون سازی است متعلق به خانوادهٔ قدیمی سیتار (Cythare)، که در سده‌های میانه تحت عنوان Canon یا miocanon به اروپا برده شد. این ساز دارای یک جعبهٔ چوبی به شکل ذوزنقه‌است که به وسیلهٔ دو انگشت سبابه و دو مضراب (که میان حلقه‌ای که به انگشت کرده‌اند و خود انگشت قرار می‌گیرند) نواخته می‌شود. در بخش‌های سازشناسی متون کهن موسیقی به سازی سه گوش، بیرون ساعد، با سطحی مجرد تنها، دارای هفتاد و دو وتر آن یک کوک می‌گرفته با تاری از ابریشم و گاه از روده و گاه از مفتول سیم اشارت رفته‌است که همانند چنگ نواخته می‌شده‌است.

تنبور سازی است که دسته‌ای بلند و کاسه‌ای گلابی شکل دارد و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود. کاسه آن به دو صورت یک تکه (کاسه‌ای) که از قدیم مرسوم بوده و چند تکه‌ای (ترکه‌ای یا چمنی) است که به تقلید از کاسه سه تار در دهه‌های اخیر ساخته شده است. طول این ساز در بین ۷۰ تا ۸۰ سانتیمتر و دارای سه سیم است، یکی واخوان و دو سیم اصلی. در زمان قدیم به گفته فارابی از یک و یا دو سیم اصلی استفاده می شدهاست که اکنون به صورت سه سیم معمول است. این ساز دارای چهارده پرده (دستان) و فاقد ربع پرده می‌باشد.

کَمانچه یکی از سازهای ایرانی و موسیقی خاور زمین است. این ساز علاوه بر شکم، دسته و سر، در انتهای پایینی ساز، پایه‌ای دارد که روی زمین یا زانوی نوازنده قرار می‌گیرد.